Ogłoszenia duszpasterskie

ŚWIĘTO CHRZTU PAŃSKIEGO
Jezus staje pośród rzeszy ludzi, którzy przybyli nad wody Jordanu, aby przyjąć chrzest pokuty. On będąc bez grzechu, solidaryzuje się z grzesznym człowiekiem, biorąc na siebie całą winę, którą raz na zawsze gładzi na drzewie krzyża. Przez chrzest otrzymaliśmy udział w Jego zbawczym dziele i zostaliśmy przyjęci do grona dzieci Bożych.

II NIEDZIELA PO NARODZENIU PAŃSKIM
Pan Bóg dotyka świat i nasze życie swoim Słowem. To jest Jego droga wyjścia na poszukiwanie zagubionego człowieka. W czasie liturgii - także dzisiejszej II niedzieli po Narodzeniu Pańskim - słyszymy Jego Słowo. Ono jest objawieniem Bożej miłości, która stała się motywem przyjścia na ziemię Syna Człowieczego.

​ŚWIĘTO ŚWIĘTEJ RODZINY: JEZUSA, MARYI I JÓZEFA
Święta Rodzina jest dla nas wzorem godnym naśladowania, aby w naszych wspólnotach rodzinnych dominowała miłość. Potrzeba nam świętych rodzin, które świadectwem życia potrafią odeprzeć wszelkie próby podważenia wartości wspólnoty rodzinnej. Jako wspólnota Kościoła jesteśmy rodziną Bożą, jesteśmy zatem wezwani do wspomagania siebie na drodze do świętości.

IV NIEDZIELA ADWENTU

Pan Bóg jest wciąż z nami ( Emmanuel ). Ta prawda stanowi treść 4 niedzieli adwentu. W każdej celebracji Eucharystii doświadczamy spotkania z Tym, który jest z nami, chce być pośród nas, pragnie być obecny w tym świecie i dla tego świata, aby go przemieniać. Otwórzmy nasze serca i umysły, by owocnie uczestniczyć w tym darze zbawienia.

III NIEDZIELA ADWENTU
W kondycję ludzkiego życia wpisane jest oczekiwanie, czekamy na wiele rzeczy, wydarzeń , osób ... Czy przeżywamy życie w duchu oczekiwania na przyjście Pana ? Ono winno być naznaczone poczuciem radości, o czym przypomina liturgia 3 niedzieli adwentu zwanej Gaudete ! Pan wciąż przychodzi, a nasze spotkanie z Nim teraz się urzeczywistnia.

​II NIEDZIELA ADWENTU
UROCZYSTOŚĆ NIEPOKALANEGO POCZĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY

I NIEDZIELA ADWENTU
Rozpoczynamy czas adwentu, w którym Kościół nie tylko spogląda na przyjście Jezusa w tajemnicy Narodzenia, ale uwaga skupiona jest także na powtórnym Jego przyjściu na końcu czasów. Nasze życie rozgrywa się między dwoma decydującymi wydarzeniami w dziejach. Pan przybędzie, a my wychodzimy Mu na spotkanie. Każda Eucharystia jest naszym spotkaniem z Tym, który ciągle przychodzi.

UROCZYSTOŚĆ JEZUSA CHRYSTUSA KRÓLA WSZECHŚWIATA

W ostatnią niedzielę roku liturgicznego przypada uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Tytuł, którym dzisiaj w sposób szczególny pragniemy zwracać się do Jezusa, miał w pierwotnym Kościele swój odpowiednik w postaci greckiego terminu Kyrios. On zawsze był, jest i będzie naszym Panem i Królem. Jemu jest dana wszelka władza na niebie i na ziemi. Służenie Jezusowi Królowi nie oznacza uciemiężenia, lecz wolność, do której zostaliśmy powołani. Jako święty lud naszego Pana Jezusa Chrystusa, oddajmy cześć Temu, który jest Panem i Królem Wszechświata.

Dokąd zmierza świat i całe stworzenie ? Ludzie zadają sobie te odwieczne pytania również dzisiaj. Zwłaszcza wtedy, gdy mnożą się wojny, konflikty, akty terroryzmu, dotykają coraz liczniejsze klęski żywiołowe. Dlatego Dobra Nowina zapisana na kartach Pisma świętego nie chce się napawać lękiem i przerażeniem, lecz wzmocnić naszą ufność w Bogu : Dla was czczących moje imię, wzejdzie słońce sprawiedliwości i uzdrowienie - mówi Pan Zastępów ( pierwsze czytanie ) oraz Włos z głowy wam nie spadnie. Przez swoją wytrwałość ocalicie wasze życie. ( Ewangelia )

XXXII NIEDZIELA ZWYKŁA

Człowiek od zawsze poszukuje sensu własnego życia i pyta, co czeka go w przyszłości. Wierzy i ma nadzieję, że nie przeminie na zawsze, lecz osiągnie udział w życiu wiecznym. orędzie Jezusa obiecuje ludziom dalsze życie po zakończeniu ziemskiej pielgrzymki. To nie umieranie i śmierć mają ostatnie słowo, lecz Bóg, który żyje i obdarza życiem. Jako chrześcijanie nosimy w sobie obietnicę nieśmiertelnego życia. Dlatego wyraźmy teraz naszą wdzięczność za ten dar oraz głośmy śmierć i zmartwychwstanie naszego Pana Jezusa Chrystusa, aż przyjdzie w chwale.

XXXI NIEDZIELA ZWYKŁA
Są takie spotkania, które radykalnie zmieniają życie człowieka. Doświadczył tego między innymi zwierzchnik celników Zacheusz. Był zainteresowany Jezusem, dlatego wszedł na sykomorę. Ku zdumieniu wszystkich Pan podszedł do domu Zacheusza, co wywołało ogólne szemranie mieszkańców Jerycha. Zacheusz uchylił Jezusowi rąbek swojego serca i to zupełnie wystarczyło. Mocą łaski Bożej Zacheusz doświadczył łaski nawrócenia i okazał się gotowy naprawić wyrządzone krzywdy. Przyjmijmy Jezusa z radością, jak Zacheusz i pozwólmy Mu zmieniać nas ku temu, co lepsze.

UROCZYSTOŚĆ ROCZNICY POŚWIĘCENIA KOŚCIOŁA WŁASNEGO
ODPUST KU CZCI OPATRZNOŚCI BOŻEJ

​XXIX NIEDZIELA ZWYKŁA

Na Mszę św. przychodzimy z tymi sprawami, które trzeba w nadchodzącym tygodniu załatwić, z troskami i problemami, które nierzadko nas przytłaczają, ze wszystkimi potrzebami świata, ażeby zgodnie z nakazem Jezusa modlić się nieustannie i nie ustawać. Nie czynimy tego dla Boga, ale dla siebie samych, bo to my potrzebujemy Jego bliskości i wsparcia na naszej drodze wiary. Możemy być pewni, że Bóg Ojciec śpieszy nam z pomocą w każdej naszej niedoli.

XXVII NIEDZIELA ZWYKŁA
Bóg jest zawsze inny niż Go sobie wyobrażamy. Niekiedy nie możemy oprzeć się wrażeniu, że dopuszcza, by działy się rzeczy, które nam wydają się niepojęte. Być może podobne wątpliwości budziły się w sercach uczniów, gdy prosili Jezusa : Panie dodaj nam wiary ! Ta prośba rozbrzmiewa również podczas Mszy świętej, bowiem i nasza wiara potrzebuje wzmocnienia. Tym bardziej, że tam, gdzie wiara jest słaba, brakuje też miłości, nadziei, odwagi i zaufania. Prośba o wzmocnienie wiary jest zatem potrzebna w każdej chwili. Wypowiedzmy ją, wiedząc, że dobry Bóg w swojej łaskawości daje nam więcej, niż na to zasługujemy i udziela nam obfitszych łask niż te, o które prosimy.

​XXVI NIEDZIELA ZWYKŁA
odpust ku czci ŚW. MICHAŁA ARCHANIOŁA
Często ludzie nie zauważają i nie słuchają swoich bliźnich, szufladkują ich i nie okazują należnego szacunku. Jednak Bóg widzi wszystko i każdego wzywa po imieniu. posiadając imię, mamy godność i Bóg może się do nas zwrócić osobiście, bardzo indywidualnie. Teraz zwraca się do nas przez obecnego wśród nas Jezusa, jak również przez braci w wierze zgromadzonych na Mszy świętej. Niesie to za sobą konsekwencje dla naszego życia i sposobu postępowania; nikt nie może pozostawać mi obojętny. Miłość Boga i bliźniego powinny w życiu chrześcijanina zajmować naczelne miejsce, taka jest miara pierwszego i najważniejszego przykazania.