II NIEDZIELA ADWENTU
Dzisiejsza liturgia słowa napełnia nas ufnością i kieruje wzrok ku przyszłości. Liturgia eucharystyczna jest objawieniem Bożej sprawiedliwości, miłosierdzia, radości i pokoju. To światło nadziei w świecie, gdzie ma miejsce tyle katastrof, wojen, dramatów i rozlega się sporo hiobowych wieści. Bóg jest naszą przyszłością, ponieważ jako zwycięzca śmierci i cierpienia, zapewnia nas : Wszyscy ludzie ujrzą zbawienie Boże ( Łk 3, 6 ) . Doświadczamy łaski zbawienia już teraz, bowiem Jezus Chrystus obiecał nam swoją obecność, gdy gromadzimy się w Jego imię.

I NIEDZIELA ADWENTU
Rozpoczynamy adwentowy czas oczekiwania i przygotowania na przyjście Syna Bożego. Przygotujcie drogę Panu - usłyszymy w dzisiejszej liturgii słowa. On przybędzie nie tylko w tajemnicy swego wcielenia, ale także w dniu paruzji. Jesteśmy zaproszeni, aby poprzez modlitwę i zachowanie postawy czujności przygotowywać się na przybycie Boga, który ciągle przychodzi.

UROCZYSTOŚĆ JEZUSA CHRYSTUSA KRÓLA WSZECHŚWIATA

W ostatnią niedzielę roku liturgicznego przypada uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. On jest prawdą w słowie i czynie, zawsze opowiada się po jej stronie, nawet wtedy, gdy jest ona dla ludzi niewygodna i wymagająca. Jego królestwo nie ma ziemskich korzeni, ale jest darem nieba. Uczestnicząc w Eucharystii mamy świadomość bycia ludem Bożym, którego Chrystus jest Panem i Królem.

XXXIII NIEDZIELA ZWYKŁA
Liturgia ostatnich dni roku kościelnego, przypomina o przemijalności ziemskiego życia i rzeczach ostatecznych człowieka. Koncentrujemy uwagę na powtórnym przyjściu Chrystusa w dniu paruzji. Każdy udział w Eucharystii jest wyglądaniem naszego Odkupiciela, gdyż głosimy Jego śmierć, wyznajemy Jego zmartwychwstanie i oczekujemy Jego przyjścia w chwale. Uwielbiajmy obecnego pośród nas Jezusa, którego słowa nigdy nie przeminą.

XXXII NIEDZIELA ZWYKŁA
NARODOWE ŚWIĘTO NIEPODLEGŁOŚCI
Uczestnicząc w liturgii eucharystycznej, doświadczamy obecności pośród nas Jezusa jako Sługi. Całkowite otwarcie się przed Nim, przyjęcie Jego miłości, zawierzenie się Jemu we wszystkim, ma swoje konsekwencje dla kształtu naszej egzystencji. Oddając się Bogu, nie musimy z lękiem kurczowo trzymać się ziemskich dóbr albo polegać tylko na sobie. Naszą codzienność wiążemy z Jezusowym ofiarowaniem życia Bogu Ojcu.

XXXI NIEDZIELA ZWYKŁA

Miłość jest centrum życia Jezusa i głoszonego przez Niego orędzia. Jej istota nie oznacza egoistycznego zachowania, lecz ma być wyrazem odpowiedzialnego traktowania własnych obowiązków oraz cudzych zadań. Miłość wobec bliźniego nie może być niczym wymuszona, warunkowa i nie powinna być spełniana pod żadną presją. Kiedy ukochani przez Boga będziemy potrafili zaakceptować siebie i naszych bliźnich, wtedy zaczniemy wzrastać w miłości Bożej.

UROCZYSTOŚĆ ROCZNICY POŚWIĘCENIA KOŚCIOŁA WŁASNEGO

​XXIX NIEDZIELA ZWYKŁA

Współczesne społeczeństwo cechuje się między innymi wielkim wachlarzem pełnionych usług. Wiele osób żyje z ich doświadczenia. Można odnieść wrażenie, że pełnienie usługi nie jest celem, ale środkiem do wspinania się coraz wyżej po kolejnych szczeblach kariery. Pan Jezus daje nam jasny model usługiwania, zupełnie odwracając drabinę kariery : pierwsze miejsce jest zawsze na dole. Uczeń Chrystusa kroczący Jego drogami, ma być zawsze gotowy do usługiwania innym.

Pojęcia ,,ubóstwa” i ,,bogactwa” są bardzo nieostre, przysparzają sporo kłopotu. Posiadany majątek nie czyni człowieka autentycznie bogatym, nie zapewnia udanego życia przepełnionego poczuciem sensu istnienia. Do takiej egzystencji potrzebna jest mądrość będąca owocem poznania Boga. W Jezusie Chrystusie objawiła się nam mądrość Boża, w Nim otrzymała swoją twarz. Przez Niego jesteśmy zaproszeni do wspólnoty życia z Bogiem, aby w ten sposób odnaleźć radość i celowość każdego podejmowanego wysiłku.

XXVII NIEDZIELA ZWYKŁA
Mamy w życiu wiele osiągnięć, ale ostatecznym kresem jest miłość, która uwzniośla i ożywia każde działanie, czyniąc go dobrym. Małżeństwo bez miłości jest puste i zimne, praca zawodowa bez miłości pozostaje tylko wykonywaniem zadania, modlitwa bez miłości może być czczą gadaniną, a udział w liturgii eucharystycznej bez miłości pozostanie na płaszczyźnie spełnienia obowiązku. Miłość zawsze łączy, a nie dzieli, nie jest zainteresowana niepewnością, ale obdarza pokojem.